ابن زیاد و حکومت عراقین

از طرف دیگر یزید خبر یافت که مسلم به کوفه آمده و شیعیان با وى بیعت کردند و نعمان بن بشیر در کار تعقیب وى ضعف و سستى نشان مى دهد، عبیدالله بن زیاد را که حاکم بصره بود، حکومت عراقین داد، یعنى او را حاکم کوفه و بصره کرد و انجام این مهم را هم در عهده وى نهاد و در پیامى به او نوشت که باید به کوفه رود و مسلم را تعقیب و او را اسیر کند یا بقتل برساند و با تبعید کند، عبیدالله بى درنگ رهسپار کوفه شد و در همان روز اول ورود به شهر کوفه سخنرانى کرد و از مهربانى و سختگیرى یزید سخن گفت و روساى اصناف و قبایل را خواست و کار را بر آنان سخت و دشوار گرفت و مردم کوفه رسیدند به آنجایى که همیشه در آنجا از شماره طرفداران حق کاسته مى شود و بر عده پیروان باطل افزوده مى گردد، بگفته قرآن الم احسب الناس ان یترکوا ان یقولوا آمنا و هم لا یتنون و لقد فتنا الذین من قبلهم فلیعلمن الله الذین صدقوا و لیعلمن الکاذبین .
آیا مردم گمان کرده اند که تنها با اظهار ایمان بى آنکه مورد آزمایش قرار گیرند رها مى شوند، ما کسانى را هم که پیش از ایشان بوده اند امتحان کرده ایم باید خدا راستگویان را بداند و باید دروغگویان را هم بشناسد، رازدار راستگویان کسانى هستند که روز امتحان هم بر آنچه گفته اند و تشخیص داده اند استوار باشند و ترس و آرزو آنان را از حقى که شناخته بودند باز ندارد و در ردیف طرفداران باطل قرار ندهد و مراد از دروغگویان کسانى هستند که هر چند پیش از گرفتارى به مشکلات امتحان خدایى واقعا راست مى گفته اند و حق و باطل را نیک تشخیص داده بودند و خود را طرفدار حق و دشمن باطل مى پنداشتند و راستى نیت آنان استقامت در راه تایید حق بوده و علاقمند بودند که تا روز آخر و در هر شرایطى در سایه حق و طرفداران حق باشند هر چه پیش آید دست از یارى حق برندارند و تا پاى جان از حریم حق دفاع کنند و نویدهاى باطل آنان را از راه بیرون نبرد، و جلوه فریبنده دنیا دلشان را نرباید.